Door gastblogger en gelegenheidscaptain H.J. Jansen.
De datum waarop een tennisteam van 6 man, waarvan op een gemiddelde competitiedag slechts 4 benodigd, gereduceerd was tot 2 spelers (inderdaad: 2). Dit nu was de situatie van Heren 9 van LTC Plaswijck. Door meivakantie en ziekte geplaagd waren van de 6 spelers van het in de loop der jaren veelvuldig van samenstelling veranderde, maar desalniettemin overlevende – om niet te zeggen florerende – team 4 spelers verhinderd. Wat moest dat worden?
Door een verbeten belcampagne van captain Ewals werden de 2 missende spelers aangevuld: basisspelers Hein en Hugo zouden bijgestaan worden door Martijn van der Deijl (6-6) en Richard Berkenbosch (8-7), een goede afspiegeling van de afwezige, eigen kwaliteit. En daarmee begon een regenachtige maar interessante zaterdag, waarop aan de overkant van het net zich Berkenrode 7 bevond.
Martijn loste zijn belofte meteen in: in de eerste single moest hij het opnemen tegen Sander Peek van Berkenrode. Terwijl de overige spelers zich nog te goed deden aan koffie en de overheerlijke caloriënbommen van de Koekela, maakte Martijn gehakt van zijn tegenstander. Toen de eerste teamleden zich naar baan 11 begaven om hun teamgenoot te steunen, stuitten zij daar op een niet mis te verstane 6-0 voorsprong voor Martijn, die in bijna hetzelfde tempo het pleit beslechtte in de tweede set: 6-2. Op het oog ging het gelijk op, maar dat was blijkbaar bedrieglijk. Chapeau Martijn!
Door een probleempje in de spelerslogistiek bij Berkenrode moest vervolgens de 2e single gespeeld worden. En zo betrad Hein het speelveld, om het op te nemen tegen Roger Wijnand van Berkenrode. Roger ontpopte zich al snel tot een solide baseliner, die zich ook aan het net niet onbetuigd liet, en Hein besefte dat hij de overwinning zou moeten afdwingen. Terwijl de banen om hen heen leegliepen door enkele buien, volharden de spelers in hun spel. Na in de eerste set ongeveer 3 à 4 games in de regen gespeeld te hebben, konden ze hun spel voortzetten onder een min of meer blauwe hemel. Ondanks verwoede pogingen van Hein, waarvan sommige bijzonder geslaagd, wist zijn tegenstander de pot toch met overtuigende cijfers naar zijn hand te zetten: 0-6, 1-6. En daarmee werden de heroïsche dubbels ingeleid.
De dubbels begonnen met die van Richard en Hugo. Hoewel het gevoel zei dat dit een interessante kon worden, was dat niet wat het scorebord aangaf: na een halfuurtje stond Berkenrode op 6-0…
Maar de Plaswijckers beten zich erin vast, beperkten hun unforced errors en zowaar: de tweede set eindigde met 6-3 in het voordeel van de thuisploeg; Plaswijck was herboren. En zo werd de 3e set ingezet. Na afwisselend een game prijs te geven en er één af te snoepen, stond Plaswijck ineens 5-4 voor op Berkenrode. Maar de tegenstander bleek nog lang niet afgeschreven. Sterker nog: ze kwamen langszij met 5-5. Waarop het noodlot toesloeg.
Een snoeiharde smash van Berkenrode werd door Richard bijna midden in de plexus solaris opgevangen. Resultaat: hij zeeg naar de grond en bleef liggen. Na enkele minuten liggend, enkele minuten zittend, en onder begeleiding van een EHBO-er, kwam de vonk van vechtlust langzaamaan terug. Richard herstelde en de wedstrijd kon hervat worden. Om helaas te eindigen in een 6-8 verlies in de derde set. Maar een wedstrijd die bijna 2 ½ uur duurde en zo gelijk opging, dat smaakte naar meer.
Op naar de 2e dubbel dus. Richard en Martijn betraden het gravel. Dat het erom spande, bleek uit de cijfers: 4-6 in de eerste set; het ging gelijk op. Halverwege deze pot kwam een wisselbaan vrij en werd ook de laatste dubbel gestart. Hein en Hugo namen het op tegen Roger en Elwin. Na winst voor Plaswijck in de eerste set van deze wedstrijd, bleek dat de 2e dubbel geëindigd was in verlies voor Plaswijck: 6-7 in de 2e set. Berkenrode had dus de dagwinst naar zich toegetrokken met 3 overwinningen. Desondanks speelden Hein en Hugo een uitstekende wedstrijd. Door de constante druk van service-volley-spel, waarin met name Hein de sterren van de hemel speelde, werd de wedstrijd in 2 sets in het voordeel van Plaswijck beslist. Maar het mocht niet meer baten.
Vanzelfsprekend werd de avond afgesloten met Leny´s onvolprezen blauwe hap: nasi met saté. En aangezien het leed geleden was en het bier vloeide, was de pijn van een nipt verlies snel vergeten. De heren van Berkenrode bleven, dames incluis, gezellig naborrelen en rond twaalven werd een punt gezet achter een heerlijke speeldag.
Was dit nu het failliet van een team, om met 2 van de 6 spelers een competitiedag te spelen? Nee, alhoewel het ook niet ons beste moment was. Maar de captain zou zijn titel niet waardig zijn als hij het probleem niet opgelost had door 2 uitstekende invallers te vinden. En zo herrees heren 9 uit zijn as om een regenachtige meidag af te sluiten met, toegegeven, geen overwinning, maar een knappe prestatie en een eer die gered was. Met dank aan de uitstekende bijdrage van invallers Martijn en Richard.
De datum waarop een tennisteam van 6 man, waarvan op een gemiddelde competitiedag slechts 4 benodigd, gereduceerd was tot 2 spelers (inderdaad: 2). Dit nu was de situatie van Heren 9 van LTC Plaswijck. Door meivakantie en ziekte geplaagd waren van de 6 spelers van het in de loop der jaren veelvuldig van samenstelling veranderde, maar desalniettemin overlevende – om niet te zeggen florerende – team 4 spelers verhinderd. Wat moest dat worden?
Door een verbeten belcampagne van captain Ewals werden de 2 missende spelers aangevuld: basisspelers Hein en Hugo zouden bijgestaan worden door Martijn van der Deijl (6-6) en Richard Berkenbosch (8-7), een goede afspiegeling van de afwezige, eigen kwaliteit. En daarmee begon een regenachtige maar interessante zaterdag, waarop aan de overkant van het net zich Berkenrode 7 bevond.
Martijn loste zijn belofte meteen in: in de eerste single moest hij het opnemen tegen Sander Peek van Berkenrode. Terwijl de overige spelers zich nog te goed deden aan koffie en de overheerlijke caloriënbommen van de Koekela, maakte Martijn gehakt van zijn tegenstander. Toen de eerste teamleden zich naar baan 11 begaven om hun teamgenoot te steunen, stuitten zij daar op een niet mis te verstane 6-0 voorsprong voor Martijn, die in bijna hetzelfde tempo het pleit beslechtte in de tweede set: 6-2. Op het oog ging het gelijk op, maar dat was blijkbaar bedrieglijk. Chapeau Martijn!
Door een probleempje in de spelerslogistiek bij Berkenrode moest vervolgens de 2e single gespeeld worden. En zo betrad Hein het speelveld, om het op te nemen tegen Roger Wijnand van Berkenrode. Roger ontpopte zich al snel tot een solide baseliner, die zich ook aan het net niet onbetuigd liet, en Hein besefte dat hij de overwinning zou moeten afdwingen. Terwijl de banen om hen heen leegliepen door enkele buien, volharden de spelers in hun spel. Na in de eerste set ongeveer 3 à 4 games in de regen gespeeld te hebben, konden ze hun spel voortzetten onder een min of meer blauwe hemel. Ondanks verwoede pogingen van Hein, waarvan sommige bijzonder geslaagd, wist zijn tegenstander de pot toch met overtuigende cijfers naar zijn hand te zetten: 0-6, 1-6. En daarmee werden de heroïsche dubbels ingeleid.
De dubbels begonnen met die van Richard en Hugo. Hoewel het gevoel zei dat dit een interessante kon worden, was dat niet wat het scorebord aangaf: na een halfuurtje stond Berkenrode op 6-0…
Maar de Plaswijckers beten zich erin vast, beperkten hun unforced errors en zowaar: de tweede set eindigde met 6-3 in het voordeel van de thuisploeg; Plaswijck was herboren. En zo werd de 3e set ingezet. Na afwisselend een game prijs te geven en er één af te snoepen, stond Plaswijck ineens 5-4 voor op Berkenrode. Maar de tegenstander bleek nog lang niet afgeschreven. Sterker nog: ze kwamen langszij met 5-5. Waarop het noodlot toesloeg.
Een snoeiharde smash van Berkenrode werd door Richard bijna midden in de plexus solaris opgevangen. Resultaat: hij zeeg naar de grond en bleef liggen. Na enkele minuten liggend, enkele minuten zittend, en onder begeleiding van een EHBO-er, kwam de vonk van vechtlust langzaamaan terug. Richard herstelde en de wedstrijd kon hervat worden. Om helaas te eindigen in een 6-8 verlies in de derde set. Maar een wedstrijd die bijna 2 ½ uur duurde en zo gelijk opging, dat smaakte naar meer.
Op naar de 2e dubbel dus. Richard en Martijn betraden het gravel. Dat het erom spande, bleek uit de cijfers: 4-6 in de eerste set; het ging gelijk op. Halverwege deze pot kwam een wisselbaan vrij en werd ook de laatste dubbel gestart. Hein en Hugo namen het op tegen Roger en Elwin. Na winst voor Plaswijck in de eerste set van deze wedstrijd, bleek dat de 2e dubbel geëindigd was in verlies voor Plaswijck: 6-7 in de 2e set. Berkenrode had dus de dagwinst naar zich toegetrokken met 3 overwinningen. Desondanks speelden Hein en Hugo een uitstekende wedstrijd. Door de constante druk van service-volley-spel, waarin met name Hein de sterren van de hemel speelde, werd de wedstrijd in 2 sets in het voordeel van Plaswijck beslist. Maar het mocht niet meer baten.
Vanzelfsprekend werd de avond afgesloten met Leny´s onvolprezen blauwe hap: nasi met saté. En aangezien het leed geleden was en het bier vloeide, was de pijn van een nipt verlies snel vergeten. De heren van Berkenrode bleven, dames incluis, gezellig naborrelen en rond twaalven werd een punt gezet achter een heerlijke speeldag.
Was dit nu het failliet van een team, om met 2 van de 6 spelers een competitiedag te spelen? Nee, alhoewel het ook niet ons beste moment was. Maar de captain zou zijn titel niet waardig zijn als hij het probleem niet opgelost had door 2 uitstekende invallers te vinden. En zo herrees heren 9 uit zijn as om een regenachtige meidag af te sluiten met, toegegeven, geen overwinning, maar een knappe prestatie en een eer die gered was. Met dank aan de uitstekende bijdrage van invallers Martijn en Richard.
RSS-feed
